آموزش زبان انگلیسی به عنوان زبان دوم (ESL) چالشی است که بسته به گروه سنی دانشآموزان به طور قابل توجهی متفاوت است. گروههای سنی مختلف چالشهای خاص خود را به کلاس درس میآورند و درک این تفاوتها برای تدریس مؤثر ضروری است. پس، کدام گروه سنی سختتر زبان انگلیسی میآموزند؟
کودکان کوچک (سنین ۳-۷)
کودکان کوچک توانایی طبیعی برای یادگیری زبانها به سرعت دارند. با این حال، زمان توجه آنها کوتاه است و به درسهای تعاملی و جذاب نیاز دارند تا علاقهشان حفظ شود. از آنجا که آنها هنوز در حال توسعه مهارتهای شناختی خود هستند، آموزش زبان انگلیسی به کودکان کوچک میتواند از نظر توانایی آنها در پردازش ساختارهای پیچیده گرامری و واژگان دشوار باشد. آنها همچنین در تلفظ مشکل دارند و ممکن است زمان ببرد تا بتوانند جملات سادهای به زبان انگلیسی بسازند. با این حال، توانایی آنها در جذب زبان از طریق بازی و تکرار باعث میشود که در محیط مناسب، یادگیرندگان سریعی باشند.
کودکان پیشنوجوان (سنین ۸-۱۲)
کودکان پیش نوجوان در مرحله ای هستند که شروع به درک مفاهیم انتزاعی میکنند که میتواند در یادگیری زبان دوم مفید باشد. با این حال، آنها معمولاً رویکرد انعطافپذیر کمتری در یادگیری زبان نسبت به کودکان کوچکتر دارند. همچنین خودآگاهتر هستند و ممکن است از صحبت کردن به زبان انگلیسی در مقابل همسالان خود شرم داشته باشند. این گروه سنی به انگیزه و تشویق نیاز دارند تا آنها را درگیر نگه دارند. علاوه بر این، درک آنها از گرامر و نحو ممکن است کندتر باشد، که به این معنی است که درسها باید ساختارمندتر و تکراریتر باشند.
نوجوانان (سنین ۱۳-۱۷)
نوجوانان با مجموعه ای از چالش ها هنگام یادگیری زبان انگلیسی به عنوان زبان دوم روبرو هستند. آنها اغلب عادات زبانی تثبیت شدهای دارند که میتواند در آموختن زبان جدید تداخل ایجاد کند و انعطاف پذیری آنها را از کودکان کوچکتر کمتر کند. نوجوانان ممکن است به یادگیری زبان مقاومت کنند به دلیل فشار همسالان، هنجارهای اجتماعی یا دیگر عوامل ایجاد عدم تمرکز. نوجوانان تمایل دارند که وضعیتهای عاطفی پیچیده تری داشته باشند و ممکن است همیشه یادگیری زبان انگلیسی را در اولویت قرار ندهند. با این حال، آنها قادر به یادگیری گرامر و واژگان پیچیدهتر از زبان آموزان کوچکتر هستند، به شرطی که درسها مرتبط با علایق آنها و جذاب باشند.
بزرگسالان (سنین ۱۸ به بالا)
بزرگسالان با چالشهای منحصر به فردی در یادگیری زبان دوم روبرو هستند. یکی از بزرگترین موانع، ترس از اشتباه کردن است که میتواند منجر به فقدان اعتماد به نفس و تردید در صحبت کردن به زبان انگلیسی شود. برخلاف کودکان، بزرگسالان معمولاً در محیطی برای یادگیری زبان غوطه ور نیستند و ممکن است شغل یا تعهدات خانوادگی داشته باشند که زمان آنها را برای مطالعه محدود کند. بزرگسالان همچنین معمولاً عادات یادگیری سخت تری دارند و ممکن است در تطبیق با روشهای جدید یادگیری یا تفکر، مشکل داشته باشند. با این حال، بزرگسالان اغلب انگیزهها و اهداف روشن تری دارند که می تواند آنها را به ادامه یادگیری حتی در مواجهه با دشواریها هدایت کند. آنها همچنین میتوانند زبان انگلیسی را سریع تر از کودکان یاد بگیرند اگر در محیط مناسب و با منابع کافی باشند.
نتیجهگیری
هر گروه سنی مزایا و معایب خاص خود را در یادگیری زبان انگلیسی دارد. با این حال، بسیاری از معلمان بر این باورند که تدریس زبان انگلیسی به نوجوانان و بزرگسالان معمولاً سخت تر است به دلیل مقاومت آنها در برابر روشهای جدید یادگیری و عادات زبانی که دارند. در حالی که کودکان کوچک معمولاً میتوانند زبان را به راحتی از طریق بازی جذب کنند، یادگیرندگان بزرگتر در شکستن عادات ریشه دار و ترسهای خود مشکل دارند. در نهایت، موفقیت در آموزش زبان انگلیسی به هر گروه سنی بستگی به روشهای تدریس، منابع و انگیزههای ارائه شده دارد.